Uvod
U većini mushafa, knjiga tefsira i knjiga sunneta, ova sura je nazvana „Suretu-n-nebe'“(سورةالنبأ) zbog riječi (nebe') pri njezinom početku. U nekim mushafima, „Sahihu“ imama Buharije te u tefsiru Ibn 'Atijje[1] i tefsiru „El-Keššaf“[2] nazvana je „Suretu 'Amme jetesa'elun“ (سورة عمّ يتساءلون).
U tefsiru imama Kurtubija nazvana je „Suretu 'Amme“ (سورة عمّ) po prvoj riječi u njoj, tj. bez dodatka „jetesa'elune“ (يتساءلون). Naziva se i „Suretu-t-tesa'ul“ (سورة التساؤل, 'Sura raspitivanja') zbog riječi „jetesa'elune“ pri njezinom početku. Naziva se i „Suretu-l-mu'asirat“ (سورة المعصرات) zbog govora Uzvišenog koji se nalazi u ovoj suri: „A iz vjetrom gonjenih oblaka Mi spuštamo vode što pljušte u obilju.“ (Nebe', 78:14).
Ovo je pet imena, a u Itkanu[3] je navedeno manje (tj. četiri imena): 'Amme (عمّ), En-nebe' (النبأ), Et-Tesa'ul (التساؤل) i El-Mu'asirat (المعصرات).
Ova sura je mekkanska po usaglašenom mišljenju i osamnaesta je po redoslijedu objave kod Džabira ibn Zejda[4]. U hronologiji objave nalazi se nakon sure El-Me'aridž, a prije sure En-Nazi'at (79. sure u Kur'anu) . U onome što je preneseno od Ibn 'Abbasa i Hasana ukazuje se na to da je ova sura objavljena pri početku poslanstva. Prenosi se od Ibn 'Abbasa: „Kurejšije su sijelile kad se objavljivao Kur'an, razgovarali su o njemu, pa neko od njih bi povjerovao, a neko bi ga negirao, pa je objavljena (sura) „Amme jetesa'elun“. Od Hasana se prenosi da su se Kurejšije počele raspitivati kad je počelo poslanstvo Vjerovjesnika s.a.v.s., pa je Allah objavio:
عَمَّ يَتَسَآءَلُونَ عَنِ ٱلنَّبَإِ ٱلْعَظِيمِ
(„O čemu oni jednu druge pitaju? O strašnoj vijesti!“), tj. o veličanstvenoj vijesti. Učenjaci Medine, Šama i Basre navode da je broj ajeta ove sure četrdeset, a učenjaci Mekke i Kufe navode da je u ovoj suri četrdeset i jedan ajet.
[1]Tefsir Ibn 'Atijje je tefsir „El-muharrer el-vedžiz“ (المحرّرالوجيز) autora Ebu Muhammeda Abdulhakka ibn Galiba ibn 'Atijje el-Endelusija, učenjaka iz Granade koji je preselio na Ahiret 541. h.g./1146. g.
[2]Tefsiru-l-Keššaf (تفسير الكشّاف) je poznati tefsir autora Ebul Kasima Mahmuda ibn Omera ez-Zamahšerija koji je preselio na Ahiret 1143. godine.
[3] Dželaluddin es-Sujuti, Itqan: Sveobuhvatni uvodnik u kur’anske nauke, preveo: Almir Fatić, Sova Publishing Sarajevo, 2012.
[4]Džabir ibn Zejd, iz generacije tabi'ina (druge generacije poslije Muhammeda a.s.). Dao je najvažniji doprinos pravnoj školi ibadija, preselio je na Ahiret 93. h.g./711. g. (Auda, Džasir, Intencije šerijata kao filozofija islamskog prava, str. 134.)